Υπερνίκηση του φόβου #workinprogress –

Λοιπόν παιδιά, έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα σε αυτό το blog και ντρέπομαι να πω ότι σχεδόν τα έχω παρατήσει. Αναρωτιέμαι αν τα λόγια μου φτάνουν σε κανέναν ή αν κάποιος ενδιαφέρεται πια πραγματικά τι έχω να πω. Κοιτάζω τα αναλυτικά στοιχεία μου και σας βλέπω όλους να κοιτάτε τις αναρτήσεις μου για την κατάθλιψη, τις εκτυπώσιμες αναρτήσεις για το baby shower μου και περιστασιακά τις αναρτήσεις μου για χειρουργική επέμβαση απώλειας βάρους, αλλά απλώς δεν αισθάνομαι άξιος ή συνεπής ώστε να αποκαλώ τον εαυτό μου πια blogger. Αυτήν τη στιγμή εργάζομαι πάνω στο Overcoming Fear σε πολλές πτυχές της ζωής μου, γι‘ αυτό σκέφτηκα να το βάλω εκεί για να δείτε όλοι (και ενδεχομένως να σχετιστείτε) με αυτό που περνάω.

Τους τελευταίους 16 μήνες (από τις 30/12/15 – χειρουργική επέμβαση απώλειας βάρους) έχω επικεντρωθεί στην απώλεια βάρους, στην άσκηση και στην προσπάθεια να μάθω να τρώω σωστά. Έχω χάσει 120 κιλά, αθλούμαι κάθε μέρα και εξακολουθώ να εργάζομαι για τη σωστή διατροφική μερίδα αυτού του ταξιδιού. Ωστόσο, νιώθω ότι έχω κολλήσει λίγο σε αυτό το σημείο. Έχω πετύχει πολλά ορόσημα στην πορεία και τα περισσότερα από αυτά τα γιόρτασα μαζί σας στο blog. Η πιο πρόσφατη NSV (νίκη χωρίς κλίμακα) ήταν να αγόρασα και να φορέσω ένα νούμερο 16 σε τζιν. Ένιωσα υπέροχα όταν έβαλα αυτά τα τζιν και πραγματικά ταιριάζουν! Αλλά αμέσως μετά άρχισα να αμφιβάλλω ξανά για τον εαυτό μου. Έχω καθυστερήσει λίγο στην απώλεια βάρους και ξέρω ότι οφείλεται στον τρόπο που τρώω. ΑΣΕ με να εξηγήσω…

Ως επί το πλείστον, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, τρώω όπως πρέπει. Έχω ένα ρόφημα πρωτεΐνης πριν από την προπόνησή μου και ένα άλλο μετά την προπόνησή μου. Τρώω ένα μικρό σνακ (μεσημεριανό με 12-14 γραμμάρια πρωτεΐνης) στις 10 π.μ. και ένα μικρό, αλλά γεμάτο πρωτεΐνη μεσημεριανό στις 12 μ.μ. Συνήθως στις 14:00 και στις 4 μ. Αλλά, μετά έρχεται το Σαββατοκύριακο και τα αγόρια θέλουν πίτσα ή κάτι εξίσου «κακό» και νιώθω ότι είμαι στο έλεός τους επειδή δεν έχω τίποτα έτοιμο (δεν μαγειρεύω, θυμηθείτε ότι είμαι παντρεμένος με ένας σεφ) και, για να είμαι ειλικρινής, απολαμβάνω την πίτσα ή το μπιφτέκι ή ό,τι άλλο μου έχουν προτείνει. Και… τελευταία… η καραμέλα… Δεν ξέρω καν αν μπορώ να μιλήσω για την καραμέλα. Είμαι έτοιμη να εξαφανιστούν οι πασχαλινές καραμέλες!

Γιατί τρώω/σαμποτάρω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο; Φοβάμαι να συνεχίσω να χάνω βάρος; Φοβάμαι να είμαι υγιής; Φοβάμαι να βάλω το πόδι μου κάτω και να απαιτήσω να ταΐζω το σώμα μου με υγιεινές τροφές; Ή είμαι απλώς τεμπέλης και υποχωρώ πολύ εύκολα;

Αυτοί είναι οι φόβοι μου και η αμφιβολία για τον εαυτό μου που εισχωρούν και κυριεύουν τις σκέψεις μου.

Ο σύντροφός μου στην προπόνηση θα έλεγε ότι ο φόβος είναι αμαρτία και ότι ο Θεός δεν σκοπεύει να φοβηθούμε. Μου έλεγε να προσευχηθώ για να μου αφαιρεθεί αυτές οι σκέψεις και αυτή η αυτο-δολιοφθορά. Το ξέρω αυτό και όμως δεν έχω προσευχηθεί για αυτό για τον εαυτό μου. Φοβάμαι ότι θα μου το πάρει και όλη η «χαρά» θα φύγει από τη ζωή μου; Είμαι πραγματικά «χαρούμενος» όταν τρώω αυτά τα πράγματα; ΟΧΙ!

Αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενο είναι να έχω NSV, νίκες κλίμακας, νέα ρούχα που ταιριάζουν σωστά, ένα υγιές συναίσθημα μέσα μου, περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, γέλιο και μπορώ να συνεχίσω. Το φαγητό δεν με κάνει χαρούμενο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το πρόχειρο φαγητό με κάνει να νιώθω απόλυτη χάλια περίπου 5 λεπτά αφού το φάω!

Καταπολεμώ τον εθισμό στο φαγητό και παραδέχομαι ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα!

Ξεπερνάς τον φόβο σήμερα; Τι κάνεις για να κάνεις το πρώτο σου βήμα;